30.11.2014 - Pazar
Ve işte büyük gün :) Anneanne, dede, babaanne, teyze, hala, dayı olma zamanı...
Yemekler ve temizlik yapıldı, hazırlanıldı ve misafirler beklenmeye başlandı. Herkes tastamam olduğunda masaya oturup yemeklerimizi yedik. Masada bebek konusu açılıyor ama Can'da da bende de çıt yok, çaktırmamaya çalışıyoruz.
Masadan kalktığımız an Can, "söyleyelim" diye baskı yapmaya başladı ama daha duuuuur o kadar kolay değil. Hala hiçbir şey yokmuş gibi kahveleri yaptım, muhabbetimizi ettik, artık herkes "hadi yavaş yavaş kalkalım biz" moduna girdi.
İşte tam da o an, Can'a hazırladığım kutuyu salonun ortasına koydum, kapağını açtım ve kenara çekildim. Can'da yanımda.
En az bir 15-20 saniye herkes kutuya baktı, baktı, baktı ama hiç kimseden ses yok. İçimden ne kuruyorum ama "Hala anlamadınız mı, e hadi ama..." diye. :)
Sonra bir ses annemden "Ayça yoksa?" :)
Ve babam koltuktan uçarak bana doğru geldi ve sıkı sıkı sarıldı.
Kayın validemle annem ağlıyor, kayın validem Can'a, Ecem'le (görümcem) Tuğba (kız kardeşim) birbirine sarılmış, herkes şokta :)
Telefonlar açılıyor, müjdeler veriliyor, Çarşamba'dan beri biliyor olmama rağmen bugüne kadar nasıl saklayabildiğime şaşılıyor...
Sonuç olarak herkes mutlu, her 2 eve de ilk torun geliyor inşallah. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder